Afscheid Conservatorium Amsterdam

Waardig afscheid Willem Brons Door: Willem Boone, oktober 2019

Op 9 oktober j.l. nam pianist Willem Brons na vijftig (!) jaar afscheid als docent piano aan het Conservatorium van Amsterdam.

Uiteraard ging dat niet onopgemerkt voorbij en tijdens een feestelijke bijeenkomst volgde een waardig afscheid. Direct het begin was al origineel en bepaald onalledaags: pianist Ralph van Raat, oud-student van Brons, sprak hem als volleerd piloot vanachter het stuur van zijn vliegtuig toe, ondertussen vliegend boven het huis van de pianist in Almere. In het filmpje werd de periode waarin hij les heeft gegeven op geestige wijze de ‘Bronstijd’ genoemd. Vervolgens namen Myra Brons, de dochter van de pianist, en Jan Marisse Huizing, oud-collega-docent van Brons, de diverse locaties door waar hij door de jaren heen lesgegeven heeft. Daarbij passeerden de Bachzaal en het gebouw aan de Van Baerlestraat de revue. Uiteraard voerden diverse musici het woord, allereerst pianist David Kuyken, hoofdvakdocent aan het Conservatorium van Amsterdam. Hij zorgde voor een verrassing door (onaangekondigd) met dirigent/pianist Ed Spanjaard een paar vierhandige stukken van Hans Henkemans te spelen, Ouverture en Humoresque. Hierna nam Brons zelf plaats achter de vleugel om twee pijlers uit zijn eigen repertoire te spelen. ‘Ik ben geen feestnummer’, kondigde hij zelf al aan, maar niemand zal het hem kwalijk genomen hebben dat hij Bachs Chromatische fantasie en fuga en Francks Prélude, Choral en Fugue op het programma gezet had. Op zijn kenmerkende serieuze en diep geconcentreerde wijze gaf hij beide werken indrukwekkend gestalte.

Daarna volgden nog toespraken van Lucas Vis (‘Jouw vertrek is een komma, geen punt.’) en Jan Wijn. Laatstgenoemde beschreef op roerende wijze dat zij aanvankelijk “concurrenten” waren, maar na de fusie van een aantal instituten werkten zij lange tijd op prettige wijze samen. Wijn memoreerde dat zij beiden ‘verschillend’ waren en vertelde enkele anekdotes, onder meer dat Brons als geen ander kon vertellen wat het karakter van iedere toonaard was. Hij vertelde ook over een uitvoering van Mozarts Concert voor twee piano’s, waarbij hij al last had van dystonie, die hem later zou noodzaken om lange tijd alleen linkerhandrepertoire te spelen. Hij kon een bepaald loopje niet meer spelen en had gevraagd of Brons dat op zijn piano kon spelen. Aldus geschiedde en de uitvoering verliep verder naar wens.

Na een optreden van het Van Baerle Trio met het langzame deel uit Beethovens Erzherzogtrio, speelde Ralph van Raat een deel uit de Concord Sonate van Ives. Dat bewees eens te meer dat Brons voor veel repertoire openstond en niet alleen voor de componisten met wie men hem vaak associeert. Overigens was het indrukwekkend om tijdens eerder genoemd filmpje te zien aan hoeveel studenten de pianist lesgegeven heeft, niet alleen het aantal studenten, maar ook de diversiteit in nationaliteiten.

Aan het eind van de avond nam Brons zelf kort het woord, al schoten hem al sprekend nog nieuwe zaken te binnen. Hij bedankte op de hem kenmerkende bescheiden wijze zijn leraren, onder wie Karel Hilsum, Piet Kee (bij wie hij orgellessen volgde) en Louis Hiltbrand, maar ook zijn vrouw Noortje en dochter Clara, die een groot aandeel in de organisatie van de avond had. Hij sloot af met de memorabele uitspraak dat je oud wordt ‘als je geen idealen meer hebt’. Daaruit konden alle toehoorders gerustgesteld concluderen dat hij deze op zijn leeftijd gelukkig nog steeds heeft!